به گزارش مشرق، علی جعفری فعال رسانه‌ای در کانال تلگرامی خود نوشت:

  احمدی نژاد که در مناظره تلویزیونی، مهدی کروبی را بابت دریافت پول مشکوک شماتت می کرد، چگونه خود به یکی از دریافت کنندگان قهّار پول مشکوک تبدیل شد؟

 بخشی از گفتگوی تلویزیونی احمدی نژاد با کروبی در مناظره سال ۸۸:

 من تعجب می کنم از جنابعالی چطور متوجه نشدید این پول چیست؟ هرکس هر پولی داد می گیرید؟ ولو پول حرام؟ ولو پول خلاف قانون؟ این چه توجیهی است که می گویید امام به من گفته است. آن موقع که شما پول را گرفتید مسئول کمیته امداد نبودید، مسئول بنیاد شهید نبودید، مسئول حج هم نبودید، یک روحانی هستید؛خیلی محترم مثل بقیه...

 احمدی نژاد به تصریح خودش معادل ۴۰ میلیارد تومان پول بیت المال را به طریقی غیرمعمول در حالیکه نه رییس جمهور بوده، نه رییس کمیته امداد بوده، نه نماینده امام بوده، نه شهردار تهران بوده دریافت کرده است و مثل کروبی مناظره سال ۸۸ توضیح نمی دهد که او به عنوان یک شهروند معمولی چه نیازی به این پول داشته و چرا در مورد منشا شرعی و قانونی آن حساسیت نشان نداده؟

احمدی نژاد علی رغم ادعای نهاد دهنده پول که اعلام کرده این پرداخت بابت اموراتی در کشورهای آفریقایی بوده است، در نامه به دادگاه تصریح می کند که این پول را بابت "فعالیتهای آموزشی و فرهنگی و اجتماعی" گرفته است. در این مقابله حتی اگر طرف احمدی نژاد را بگیریم و او را صادق بدانیم باز مساله مشکوک بودن پول حل نمی شود. زیرا اگر پول مربوط آموزش و فعالیتهای اجتماعی هم بوده باشد چرا باید برای این موارد دلار و یورو پرداخت شود؟ دلار و یورو برای فعالیت اجتماعی و فرهنگی در ایران؟ آیا همین دوگانگی کفایت نمی کرد که رییس جمهور بغایت حساس سابقمان که در قبال هزینه کرد مشکوک حتی یک ریال از بیت المال غیرت می ورزید قدری شک کند و احتیاط نماید و به این راحتی چند میلیون یورو را قبول نکند؟

چگونه ممکن است کسی خود را نماد مردم و از مردم و در مردم بداند اما برای باصطلاح "امورات آموزشی و فرهنگی و اجتماعی" اینهمه پول مشکوک را به سهولت بپذیرد؟ آیا در جمهوری اسلامی برای شهروندان معمولی و مردم کف خیابان هم چنین امتیازاتی وجود دارد؟ آیا کسیکه از یک چنین امکان ویژه ای برخوردار می شود می تواند خود را صدای مردم و کف خیابان تلقی کند؟

 فارغ از مجادلات حقوقی و ابهاماتی که در ماجرای چندمیلیون یورو وجود دارد و مسوولان مربوطه حتما باید درخصوص آن توضیحات منطقی و شفاف خود را ارائه کنند اما، یک بخش ماجرا کاملا عریان و غیرقابل انکار است و آن اینکه احمدی نژاد با پذیرش دریافت اینهمه پول، مهمترین مزیت و نقطه کانونی تمایزش با دیگر سیاستمداران رقیب را منهدم کرده است. این تمایز که در شعار معروف «احمدی نژاد؛ مردی از جنس مردم» تجلّی می کرد دیگر وجود ندارد و در بهترین حالت او هم شبیه یکی از همین دانه درشتان و از «ما بهتران» رخنه کرده در جمهوری اسلامی ایران است.

او که بارها رئیس قوه قضا را برای برخورداری از امکان خرج از حسابهای سپرده موسوم به ۶۳حساب نواخته است که چرا خارج از ضوابط و روند مرسوم اداری و محاسباتی و باصطلاح خارج از نُرم نظام اینهمه پول رانتی در اختیار دارد، چگونه خود وارد چرخه ای از روابط مالی شده که به مراتب غیرمنتظره تر، عجیب تر و رانتی تر است؟

اینکه آن "مرد از جنس مردم" در یک دگردیسی آشکار خود را مستحق در اختیار داشتن بدون حساب و کتاب دهها میلیارد پول بیت المال می داند، بیش از هر چیز آسیب های سهمگین جاماندن سیاستمداران انقلابی را از معنویت و پارسایی لازمه حکمرانی اسلامی گوشزد می کند. وقتی پرهیزکاری کمرنگ شد، به تدریج همه ارزشها و مزیت ها رنگ می بازد و آدمی وقتی به خود می آید که کار از کار گذشته است.